jueves, 7 de abril de 2011

EL CANTO DEL RUISEÑOR

Atardecer. Al lado del bosque, un bosque impracticable por el sotobosque asilvestrado que lo preserva del ser humano, se oye cantar el ruiseñor. Es un canto dulcísimo, armónico. El ruiseñor es muy difícil de ver: huidizo, desconfiado, hace sus nidos cerca del suelo, en lugares inaccesibles. Es misterioso: se le oye, canta muy fuerte; pero no se le ve. Reflexiono: ¿no estaremos locos? El mundo parece desmoronarse a nuestro alrededor: corrupción institucional, abusos de poder, recortes sociales...y yo aquí, oyendo cantar al ruiseñor...¿Y qué dice? Pues nuestro pequeño amigo nos dice lo siguiente:
Aquestes muntanyes que tan altes són Estas montañas que tan altas son

me priven de veure mos amors on són; no me dejan ver dónde está mi amor;

si sabés on la veuré, on la retrobar, si supiera dónde verla, dónde encontrarla,

passaria les aigüetes sense por de m´anegar; cruzaría las aguas sin miedo a ahogarme;

altes bé són altes, però s´abaixaran bien altas son, pero se bajaran

i el meu amor de mi s´aproparà. y mi amor a mí se acercará.

Gaston Febus, conde de Foix

El canto de amor del ruiseñor lo podéis oir aquí:http://www.granadanatural.com/documentos/fauna_fichas/ruisenor.mp3

1 comentario:

Chomp dijo...

Bella manera de comunicar sus sentimientos señor ruiseñor.

Hasta pronto.